Ποιήματα

Το όργανο

Όργανο που τραγουδά,

όργανο που στη γη χαρά σκορπά.

Όργανο που κατσαρίδες τρομάζει,

όργανο που κομπάζει.

Όργανο που τραγούδια γράφει,

όργανο που βιβλία βάφει.

Όργανο που όταν παίζει, τα πουλιά λαλούν

και χαρές παντού σκορπούν.

Στεφανία Μαρκάκη

Ο ουρανός

 Ουρανέ γαλάζιε, φωτεινέ,

τη μέρα με τον ήλιο και

τη νύχτα με τ’ αστέρια

κάνε τα μαγικά σου και

φέρε τα γιορτινά τα χιόνια,

καλέ μου ουρανέ.

Αναστασία Στεφανή

Η Λήμνος

Νησί μου μαγικό με τα κρασιά σου τα ιστορικά

που δρόσιζαν της Τροίας τα παλικάρια,

τώρα δροσίζουν και εμάς στα γλέντια,

στους γάμους, στις χαρές.

Νησί μου μαγικό, με τα νόστιμα αρνιά

που με κούραση πολλή θρέφουν οι βοσκοί,

χορταίνεις κάθε ταξιδιώτη  που έρχεται

να απολαύσει τον ήλιο και τη θάλασσα .

Νησί μου μαγικό, σαν τον Ηρακλή

κρατάς τα πόδια σου γερά,

η Αφροδίτη σου’ δωσε ομορφιά,

ο Ήφαιστος σου χάρισε τη φωτιά.

Ελπινίκη- Μαρία  Μαγιά

Η άνοιξη

Οι αμυγδαλιές ανθίζουν

και τα λουλούδια μεθυστικά μυρίζουν.

Τα δέντρα γλυκούς καρπούς γεμίζουν

και τα πουλιά χαρούμενα τιτιβίζουν.

Ο ουρανός χαμογελάει

και το μαύρο δεν έχει που να πάει.

Ήρθε η άνοιξη η αστραφτερή

και το καλοκαίρι για παιχνίδι προσκαλεί!

 Φωτεινή- Χριστίνα Κασσαβέτη

Στιχάκια για ζωάκια

Μαύρη μύγα που πετά κολοκυθόπιτα τσιμπά

και χαρούμενη  πηδά  και πέφτει μες στα ζουμιά.

Τα βατραχάκια τα μικρά

πέφτουν από τον ουρανό μές στα νερά.

Τα μυρμήγκια όσο μαζεύουνε τροφή,

ο τζίτζικας τους τραγουδεί.

Το τριζόνι μες στο σπίτι μας τρυπώνει 

και κάνει τρι και τρι .

Ο παπαγάλος ο μεγάλος ξέρει να μιλάει

και στους ανθρώπους καμιά φορά να απαντάει

Το γκρίζο ποντικάκι ,μικρό και τσαχπινάκι

την ουρίτσα του κουνάει και τη γατούλα ξεγελάει

Μαρία- Νικολέτα  Στρογγυλού

Μη φεύγεις    
                                                                                                                                                          

Τα δυο σου ματιά τουλίπες

Όμορφο στόμα σου γαρίφαλο

Τα μαλλιά σου ηλιαχτίδες

Το Πρόσωπό σου απαλό.

Τα χείλη σου μαργαριταρένια

καρφωμένα στη μνήμη

που καθώς φιλούσα

προσπαθούσα να θυμάμαι.

Μόνο και μόνο να θυμάμαι

γιατί μπορεί να ‘ταν αυτό

το τελευταίο μας φιλί

μακράς διαρκείας γιατί αυτό ήθελες εσύ.

Και έτσι θλιμμένα – σιωπηλά σε αποχαιρέτησα

μα παρόλο που κράτησε κάποια δεύτερα

μου φάνηκε αιώνας από εκείνη τη στιγμή

μέχρι τότε που αχνοφαινόσουν μια λαχτάρα μακρινή.

Τώρα μου μένει μόνο να σε περιμένω

και σε περιμένω σαν κάρβουνο αναμμένο

μέχρι να ξαναγυρίσεις και να μπεις

πάλι στη ρουτίνα της ζωής.

Δημήτρης Καρατσίν